(…) A teraz tylko cienia pragnę, tylko ciszy,
By się nie zbudził potwór ciemny i ponury,
Co duszy mej widnokrąg zaległ. Gdy usłyszy
Dźwięk, gdy go zbudzi blask, zwraca swe lice
Ku mnie i z oczu krwawych ciska błyskawice,
Śmieje się gniewnie, jakby grzmot przebiegał chmury.(…)Niechaj nie wstaje słońce — bo cichsze są cienie…
Teraz śpi potwór. Jesień płacze łzy mętnemi,
W mgle zdrętwienia śpią mroczne, zasępione łany…
Ucichło we mnie wszystko, padło w mrok podziemi.
Drzwi, co w świat czucia wiodą, głucho się zawarły.
Jestem jak serce gwiazdy wystygłej, umarłej,
Gdzieś dawno przed tysiącem wieków zapomnianej.„Jesień” Leopold Staff
Jesień trwa już od tygodnia, czuć w powietrzu chłód i zmiany, a na Wielkim Buku przyszedł czas, by zapowiedzieć, z lekkim opóźnieniem, co będzie się działo w nowym sezonie. W sumie to powinnam była napisać Wam coś już na początku tygodnia, ale jak sami widzieliście Stephen King miał pierwszeństwo. A nawet podwójne pierwszeństwo, bo bardzo długo wyczekiwane.
Jak się pewnie już domyśliliście z doboru jesiennych buków, na te deszczowe i wietrzne dni mam w planach dużo mrocznych, momentami gotyckich, a nawet wampirycznych książek. Oczywiście wampirycznych w tym dobrym, staromodnym sensie, nie „young adultowym”, który wampiry zmutował i wykręcił. W tematyce krwiopijców pomogą mi, a jakże, Stephen King i tu niespodzianka, bo wraz z synem. Jeden z nich opowie historię klasyczną, o Odwiecznym odwiedzającym pewne miasteczko, a drugi, trochę bardziej nowocześnie i symbolicznie, historię o pewnym seryjnym mordercy dzieci. Przy temacie wampirów nie mogę oczywiście zapomnieć o klasyku ponad klasykami, od którego wszystko się zaczęło, czyli o transylwańskim hrabim i jego świcie. W opanowaniu całości pomoże mi niezastąpiona Maria Janion, która coś niecoś wie o ludzkich krwiopijcach i ich zmaganiach z codziennością.
Nadchodzące Dziady, Święto Zmarłych i Halloween nastrajają mnie wyjątkowo potwornie. Ale potwornie na różne sposoby. Będzie trochę o potworach ludzkich, stworzonych z pragnienia odebrania bogom życiodajnego daru, napędzanych chorą ambicją swoich twórców. Będzie też słów kilka o potworach prawdziwych, takich z głębi i otchłani. Nie zabraknie także upiorów, które nawet po śmierci nie przestają zawodzić.
Zabiorę Was również w wąskie uliczki i ciemne zaułki europejskich miast, w których pewien doktor o dwóch twarzach sieje spustoszenie, a od czasu do czasu, można też spotkać tam pewnego, przepięknego młodzieńca i zawsze mieć wrażenie, że przy nim zatrzymał się czas. Co więcej, sądzę, że nadszedł już czas na jednego z najlepszych mistrzów opowieści grozy, władcę kruków, kotów i złotych żuków. Wiem, długo czekałam i zwlekałam, ale nie ma co ukrywać – jesień to idealna pora na jego twórczość.
Oczywiście to nie wszystko. To tylko takie kilka słów na zachętę. Kąski i tajemnicze smakołyki, którymi kuszę Was ja i Wielki Buk. Będzie strasznie, morderczo i upiornie. Tak jak powinno być jesienią, gdy za oknem pada i wieje. Ale zaczniemy spokojnie, trochę tajemniczo, realnie i magicznie. Na pewno bardzo smutno, bo niektóre wspomnienia nie mogą być radosne.
Tak, zapowiada się piękna jesień 🙂
O.
A do podziwiania „Autumn Sun and Trees” Egona Schiele
