Moi Drodzy,
Kolejny październikowy tydzień za nami, za oknem zaczyna się powoli jesienna plucha i wycie prawdziwie lodowatego wiatru.
A to oznacza, że przyda się coś do podjedzenia, mała uczta blogowo-vlogowa, idealna do kawy, herbaty, czy czekolady, czyli BLOGOWY TYDZIEŃ!
Do poczytania, do oglądania i do polubienia 🙂
Bo warto czytać.
O.
Człowiek to najbardziej wyrafinowany drapieżnik. Można udawać istotę wyższego rzędu, można z dumą nosić na zewnątrz nasze superego niczym sztandar wyjątkowości, jednak w środku, tam głęboko, ukrywa się id, mięsożerca z krwi i kości. Homo sapiens, gatunek, który z pożerania, z krwi, z bebechów, pazurów i zębów stworzył rytuał i sztukę kulinarną. Jak na drapieżnika przystało mięso to podstawa życia. Można od niego uciekać, można się ukrywać, można zamieniać i skrywać w środku wewnętrzny popęd, jednak ciało pozostanie ciałem, a wewnętrzny mięsożerca z czasów walki o ogień na zawsze będzie czaił się przyczajony w najgłębszym kącie duszy. To może przerażać, to może sprawiać, że ciało staje się obce, jeśli umysł marzy o wyzwoleniu, o nowej materii, o harmonii, której nie sposób dostąpić, gdy w sercu bije zew krwi.
Popularne współczesne baśnie utraciły swój pierwotny, tajemniczy i mroczny urok. Dzieciaki karmione są przesłodzonymi opowieściami oderwanymi od rzeczywistości, w których tak dla odmiany teraz mężczyźni są źli, generalnie niepotrzebni, ale przynajmniej można „wszystko sobie odpuścić” i tańczyć z bałwankami. Od takich historii bolą zęby, bo nie niosą za sobą żadnego ambitnego przesłania, odczerniają rzeczywistość i sprawiają, że kolejne pokolenia nie mogą odnieść się do wartościowego dzieła kultury. Na szczęście są pisarze, którzy wciąż czuwają, wiedzą co w baśniowej trawie piszczy i rearanżują kultowe historie, nadając im odmienne, dodatkowe, jednak wciąż głębokie i niezwykłe znaczenia.
Istnieje zło, które niczym grzech śmiertelny zapisuje się w dziejach na zawsze. Niczym piekielne piętno zostaje wyryte na linii życia, na historii, na kolejnych pokoleniach. Jedno wydarzenie, jeden wybór, który skazuje kolejne generacje na egzystencję pośród wyrzutów sumienia, których nie mogą już zrozumieć. Na pokutę, na którą nie byli przygotowani. To założenie istnieje pewnie we wszystkich kulturach świata – karmiczne „historia lubi się powtarzać”, czyli to co my oddajemy światu, powraca także do nas. Przeznaczenie czy los to dobro i zło, które wychodzi prosto od człowieka. Nie inaczej. Budujemy swoje życie sami i sami możemy skazać się na klęskę. Wiara raczej nie ma tutaj znaczenia, chociaż to kwestia czysto subiektywna, tym bardziej gdy w grę wchodzą klątwy i przekleństwa, rzucone w gniewie, gdy dokonano ostatecznego wyboru.
Moi Drodzy,
Kolejny tydzień przeminął pośród jesiennych liści, więc czas już na coś pysznego na rozgrzanie! Specjalnie dla Was porcja linków blogowo-vlogowych z ostatnich dni, czyli TYDZIEŃ BLOGOWY 🙂
Do poczytania, do oglądania i do polubienia 🙂
Bo warto czytać.
O.
Najtrudniej żegna się ukochanego bohatera. Tego prawdziwego, z którym czytelnik spędził całe lata, śledząc każdy jego ruch, towarzysząc mu przy kolejnych przygodach, perypetiach, czy śledztwach. Taki, którego zmagania z codziennością były niczym stała na literackiej mapie lektur i książkowych zdobyczy obowiązkowych. Takie pożegnanie, niby już wyczekiwane, niby zapowiedziane, jest jednak napiętnowane smutkiem i nostalgią. Wspomina się dawne dzieje, zamyka niedopowiedziane rozdziały, rozplątuje nierozwiązane tajemnice – na nowo wychodzą sekrety, przeszłość ta piękna i jasna, ale ta dramatyczna i mroczna także. Bohater musi wrócić do przeszłości, pogodzić się z życiem, zakończyć coś i być może rozpocząć nowy etap od nowa. Tylko już z dala od czytelników, z dala od oczu ciekawskich, przynajmniej na jakiś czas.
Białe połacie lodowych brył, nieskończony, zimny horyzont, ciągnący się całymi kilometrami, ma w sobie coś niepokojącego. A jednak zdobycie biegunów, dotarcie do najzimniejszych punktów ziemskiego globu, pokonanie ludzkiej słabości i przedarcie się przez skostniałe śniegu było od zawsze marzeniem najodważniejszych z podróżników. Kiedy tylko pojawiła się techniczna możliwość przebicia się przez lodowe połacie, niejeden śmiałek brnął na północ i na zatracenie. Najpierw, próbnie, niemal delikatnie wielorybnicze jednostki krążyły po obrzeżach, potem, pomimo narastającego zagrożenia, niestałej płaszczyzny i zdradliwej pogody, przebijali się coraz dalej, wyżej na mapach, w poszukiwaniu nieuchwytnego szczęścia, tej krótkiej chwili radości, spełnienia.
Konflikt pokoleń to rzecz naturalna. Co prawda powiedzenia ludowe powtarzają niczym mantrę: jaki ojciec – taki syn, jaka matka – taka córka, jednak zanim dziecko upodobni się do rodzica, zanim na nowo odezwą się w nim geny przodków, to musi zbuntować się, musi stanąć naprzeciw, by dowieść swojej wyjątkowości i indywidualizmu. Ta konfrontacja trwa tak naprawdę całe życie, a swoje ujście odnajduje gdzieś w dalekiej przyszłości, gdy czas zaczyna przyspieszać, a wspomnienia mieszają się i ukrywają za emocjonalną mgłą przeszłości. Człowiek powraca do lat młodzieńczych, by już z perspektywy dostrzec swoich rodziców i to spojrzenie dopiero nadaje na nowo wszystkiemu sens – łączy pokolenia, pozwala zrozumieć i zamknąć pewne rozdziały i nadać kierunek dalszej egzystencji.
Moi Drodzy,
Wrzesień przeminął pośród babiego lata za oknem, pierwszych prawdziwie chłodnych wieczorów i powrotu do ulubionych jesiennych smaków. Nowy miesiąc zaczął się dla mnie cudownie! Olbrzymią niespodzianką, która idealnie nastroiła mnie na resztę tygodni. Wrzesień to także był dla mnie ogrom pracy, moc czasowych wyzwań i absolutne zaczytanie 🙂
Na blogu pojawiły się dwadzieścia trzy wpisy, w tym BUKOWA JESIEŃ 2015, JESIENNY TBR, TOP 5 KSIĄŻKOWYCH SZWARCCHARAKTERÓW, WIELKOBUKOWE INSPIRACJE LATO 2015.
Za mną 11 przeczytanych powieści i dwa opowiadania – jest to cudowny wynik, biorąc pod uwagę zapracowanie w tym miesiącu. Na dokładkę sporo znalazło się kryminałów, bo w blogosferze zapanował KRYMINALNY WRZESIEŃ 🙂
Moi Drodzy!
Nagle przytrafiła się jesień i śmignęły mi dwa tygodnie gdzieś, a ja nawet nie zauważyłam, bo tyle miałam pomysłów. Dlatego też przybywam z takim leciutkim opóźnieniem, ale za to z prawdziwą ucztą blogowo-vlogową, chociaż muszę Wam przyznać, że w ostatnich tygodniach natrafiłam na TYLE cudownych tekstów, że ogromnie żałuję, że nie dam rady zamieścić wszystkich – okopałabym się na cały weekend 😀
Specjalnie dla Was TYDZIEŃ BLOGOWY na Wielkim Buku!
Do poczytania, do oglądania i do polubienia 🙂
Bo warto czytać.
