Życie pisarza nigdy nie jest tak usłane różami, jak mogłoby się wydawać postronnym obserwatorom, nieobeznanym z kulisami pisarskiej codzienności. Wena to kapryśna dzikuska, raz pojawia się tak po prostu, łasi się i przymila, by uciec w najmniej oczekiwanym momencie wraz z całym zapasem fabularno-konstrukcyjnych pomysłów. Pisarze bywają impulsywni, łapią inspirację za ogon i cisną do utraty tchu, gonią, gdy ucieka, a są tacy, którzy cierpliwie czekają. Oswajanie weny staje się ich rutyną. Wyczekują obrazów, małych elementów do sklejenia w całość w przyszłości. Czasami ta cierpliwość zostaje nagrodzona w bardzo niecodzienny sposób…

O pisarskich inspiracjach, o kapryśnej wenie, o pomysłach, które przychodzą ni stąd, ni zowąd napisał Algernon Blackwood w swoim krótkim opowiadaniu “The Whisperers” (dosł. „Szepczący”).

“In vain he tried to sort them out and sift them. As well sort out waves upon an agitated sea. They were too self-assertive for direction or control. Like wild animals, hungry, thirsty, ravening, they rushed from every side and fastened on his mind.”

Jones jest pisarzem o niezwykle bogatej wyobraźni. Obrazy potrafią przychodzić do niego falami, łącząc prawdziwe odczucia z pomysłami na kolejne fabuły. Jones sporadycznie tworzy coś impulsywnie. Cierpliwie czeka aż TO przyjdzie do niego samo, oczaruje go i wykreuje nową opowieść. Tym razem dostaje zlecenie na opowiadanie na około pięć tysięcy słów i już wie, że pomimo różnorodnych pomysłów wpadających mu do głowy, żaden nie jest taki, jak powinien być i nie utrzyma się długo. Potrzebuje spokoju i wyciszenia, a do tego idealnie sprawdzi się pobyt w wiejskim domu kuzyna, pod lasem, w specjalnie przygotowanym dla niego, przysposobionym strychu. Wyjazd dobrze robi Jonesowi i jest pewien, że wkrótce, a może nawet już następnego ranka, nowe opowiadanie będzie na niego czekało w głowie. Jakież jest jego zdziwienie, gdy przebudzony znienacka w nocy czuje się zupełnie pusty, wyzuty z obrazów i słów, aż do chwili, gdy słyszy setki nałożonych na siebie szeptów, a jego umysł wypełniają historie, których nie sposób spamiętać.

Algernon Blackwood znany jest z tego, że potrafi stworzyć niezwykłą atmosferę – połączenie niebywałego piękna, rodzącego się strachu i swoistego niepokoju, który osacza kolejnych bohaterów, a co za tym idzie, także czytelnika. Tym razem w „The Whisperers” bohater znowu otoczony jest przez przyrodę, jednak tak jakby z oddali – tworzy ona obraz w tle i ma stworzyć rodzaj klimatu dla weny samego bohatera. Trzeba przyznać Blackwoodowi, że bardzo prostym motywem potrafi podnieść adrenalinę, bo czy jest coś straszniejszego od szeptów w ciemnościach? Od poczucia czyjejś obecności, gdy pokój wydaje się być pusty? Natłoku głosów, gdy niczego do końca nie słychać naprawdę? W tym wypadku napięcie rozładowane jest w idealny sposób – poetycki, znaczący i bardzo literacki, który może nie straszy tak do końca, a jednak zostawia po sobie ślad w wyobraźni.

Dzisiaj nie zmrużę oka, bo słyszę zewsząd szepty tysięcy głosów.

O.

*Szepczących, czyli „Whisperers” Algernona Blackwooda przeczytacie zupełnie za darmo, w oryginale TUTAJ.