Autor: Olga Kowalska

A bookworm in searching of a perfect story. http://wielkibuk.com/

„Doskonała pomyłka” Katie Agnew – recenzja

Zostaw komentarz

Czy wiecie, że syreny istnieją naprawdę? Być może nie mają rybich ogonów, nie przypominają postaci z baśni i mitów, ale są to prawdziwe kobiety, dziewczęta, a dawniej nawet małe dziewczynki, które potrafią zanurzać się na znaczne głębokości, nawet trzydziestu metrów bez użycia jakiegokolwiek ekwipunku. To kobiety morza, zwane w Japonii* Ama, które polegając jedynie na własnym ciele, wytrzymałości płuc i sprawności palców, od ponad dwóch tysięcy lat uprawiają ten niezwykły zawód jakim jest poławianie pereł. Czasami wyposażone są w piankę, ale zawsze w niewielki pojemnik i specjalny nożyk do podważania skorupiaków to wszystko. Nurkują nawet kilkadziesiąt razy dziennie, wstrzymując powietrze na ponad dwie minuty. Ich fach powoli wymiera, ale wspomnienia i legenda pozostają.

Opowieść o perłowym naszyjniku, o japońskich Amach i kobietach, które połączył los snuje Katie Agnew w swojej uroczej powieści z arystokratycznym twistem zatytułowanej Doskonała pomyłka.

Czytaj dalej →

„Guguły” Wioletta Grzegorzewska – powieść nominowana do Man Booker Prize International

Zostaw komentarz

Nie sposób wymienić wszystkich charakterystycznych smaków i zapachów towarzyszących chwilom dzieciństwa i okresu dorastania. Kiedy o nich pomyślimy potrafią wzruszyć, bo to jak powrót dawno utraconych lat, momentów, które przeminęły i już nie wrócą. Lubimy je lekko ubarwiać, upiększać dla własnej radości, by rozbrzmiewały jeszcze intensywniej, jeszcze głośniej, kiedy tylko wpadną nam na myśl. Niby każde z tych wspomnień jest nasze. Tylko nasze. Ale kiedy posłuchamy innych wokół nas, to z zaskoczeniem dojdziemy do wniosku, że wiele tych doznań jest nam wspólnych, charakterystycznych dla całych pokoleń, roczników, bez względu na płeć, bez względu na region, z którego pochodzą. Niby miejscami obce, miejscami identyczne, ale zawsze w jakiś sposób podobne.

Cierpkie, kwaskowate, czasami zaskakująco słodkie chwile z życia pewnej dziewczynki z polskiej wsi zaklęła w słowach Wioletta Grzegorzewska w swoich „Gugułach„, pozwalając czytelnikowi cofnąć się w czasie do epoki minionej, nieco już zakurzonej i zapomnianej.

Czytaj dalej →

TOP 5 INSPIRUJĄCYCH KSIĄŻEK NA WIOSNĘ

Zostaw komentarz

Moi Drodzy,

Widziałam ostatnio przebiśniegi! I źdźbła świeżutkiej trawy mozolnie wybijające się z ziemi, a nawet pączki grubaśne na drzewach, które czekają tylko na sygnał, by wystrzelić z impetem pysznością zieleni. Wiosna! Czekam już z utęsknieniem na słoneczne ciepełko i na wszystko co najlepsze w tej porze roku.

Czytaj dalej →

„Eva, Teva i więcej Tev” Kathryn Evans – recenzja

Zostaw komentarz

Literatura młodzieżowa uwielbia czerpać inspiracje z klasyki, z dobrze znanych, tak docenionych, uniwersalnych opowieści, które trafiły do masowej wyobraźni. Stąd wariacje baśni, przeróbki legend, czy wszelkie możliwe nawiązania do światowego folkloru. Terytorium bezpieczne i sprawdzone, z dużą szansą na powodzenie u sporej liczby czytelników, a to z kolei daje szansę na niekończące się kontynuacje, na rozbudowany fandom i rzesze stojących po autograf młodych książkoholików. Czasami jednak pisarze young adult zdobywają się na odwagę i porzucają rozpopularyzowane literackie tropy, by podążyć własną ścieżką i zaczerpnąć inspiracji zgoła skąd indziej, tam, gdzie jeszcze zaglądało niewielu.

Debiutancka powieść Kathryn Evans opuszcza właśnie te bezpieczne rejony i sięga po science fiction gatunek chyba najmniej popularny w literaturze młodzieżowej, na dokładkę z domieszką podstaw cielesnego horroru. W ten sposób do rąk czytelnika trafia Eva, Teva i więcej Tev.

Czytaj dalej →

„Tajemna historia” Donna Tartt & WARTO CZYTAĆ #9

Zostaw komentarz

Pewne rzeczy są zbyt straszne, by od razu ogarnąć je umysłem. Inne rzeczy wyraziste, tryskające krwią, niezatarte w swej okropności są zbyt straszne, by je w ogóle przyswoić. Dopiero później, w samotności, w pamięci, pojawia się świadomość: gdy prochy ostygły, gdy żałobnicy odeszli, gdy rozglądasz się i odnajdujesz siebie ku sporemu zaskoczeniu w zupełnie innym świecie.

Zaczyna się zupełnie niewinnie. W życiu przyszłego miłośnika literatury pojawia się pierwsza opowieść. Kusząca, puszysta, obiecująca, taka, przy której zasypia się jak najdłużej, by nigdy nie przerywać w pół zdania. Potem przychodzi czas na pierwszą własną książkę, a to już prawdziwa magia! Nieprzespane noce, zarwane do samego świtu, pochłaniane kolejne kartki, kolejne grubaśne tomy, a niedosyt nie tylko wciąż trwa, ale rośnie w miarę pożerania. Mijają lata, pogłębiają się przekrwione oczy, wychudzone palce przerzucające łapczywie strony, usta wysuszone na wiór Gdyby tylko można było żyć literaturą! Karmić się nią! Oddychać! Stać się nieodłączną częścią tego świata! Ale trzeba pamiętać, że co za dużo, to niezdrowo, bo w nadmiarze wszystko może stać się w jakiś sposób niebezpieczne. A wtedy krew, pazury, zębiska! Fabuły przynoszą odpowiedź wyobraźni, zanim zareaguje umysł i nawet niewinna literatura najwyższych lotów może prowadzić do zbrodni.

Zbrodni niemal artystycznej, niemal fascynującej, zbrodni estetycznie zachwycającej, tak jak w przypadku tej, którą dokonują bohaterowie debiutanckiej powieści Donny Tartt zatytułowanej Tajemna Historia.

Czytaj dalej →

A wszystko dzięki „Jedz, módl się, kochaj” Elizabeth Gilbert – recenzja & moja opowieść

Zostaw komentarz

Dziesięć lat temu byłam kimś innym. Nie byłam sobą. Dziesięć lat temu nie byłam tym, kim jestem dzisiaj. Z tamtego okresu pamiętam nieszczęśliwą młodą kobietą, która wchodziła w życie z poczuciem nonsensu, ze smutkiem w sercu i brakiem wiary, że kiedyś będzie lepiej, będzie piękniej. Udręczona, zagubiona, oszołomiona tym, że ktoś, komu się zaufało potrafił tak skrzywdzić W tym wszystkim najgorszy był strach i brak zaufania do samej siebie. I gdyby nie Elizabeth Gilbert, gdyby nie jej książka Jedz, módl się, kochaj najpewniej nie byłoby mnie tutaj. Zrozumiałam to, co zrozumiały setki osób na całym świecie po lekturze jej historii moje życie nie musi już tak wyglądać. Nie muszę dawać się poniżać, nie muszę wysłuchiwać bzdur, nie muszę czuć się nikim. Dojrzałam światełko w tunelu i pojęłam, że wystarczy tylko jeden krok. Zrobiłam ten krok, a moje życie z dnia na dzień odmieniło się. Tak po prostu.

A wszystko to dzięki Jedz, módl się, kochaj.

Czytaj dalej →

Bezsenne Środy: TOP 5 BOHATEREK, KTÓRYCH TRZEBA SIĘ BAĆ

Zostaw komentarz

Bombla_DzieńKobiet

Moi Drodzy, Moje Drogie Kobitki, Babeczki, Dziewczęta i Dziewczynki <3

HIP HIP HURRA! Jedyne takie święto w roku, czyli Międzynarodowy Dzień Kobiet! Nasze święto! Święto kobiecości, święto dziewczęcości, święto drugiej płci, czyli święto jak najbardziej wyjątkowe. Ale to nie wszystko, bo ten dzień jest podwójnie wyjątkowy! Mamy Bezsenną Środę, czas straszenia się i mroku, dlatego postanowiłam połączyć te dwie okazje i przygotowałam dla Was coś specjalnego.

TOP 5 BOHATEREK, KTÓRYCH TRZEBA SIĘ BAĆ

Każda z nich jest inna, każda jedyna w swoim rodzaju, niebezpieczna, jeśli tylko spuścimy z nich wzrok choćby na chwilę. Każda z nich stała się potworem swojej opowieści, mistrzynią okrucieństwa i okropności. Każda z nich pojawiła się w opowieści grozy, w horrorze lub thrillerze z krwi i kości. U ich boku noce bywają naprawdę bezsenne.

Czytaj dalej →

Reportaż #4: „Żywi czy martwi?” Federico Mastrogiovanni

Zostaw komentarz

Bombla_Reportaż4

morderstwa kobiet () To idzie falami. Co jakiś czas przychodzi następna fala i znowu stają się newsem i dziennikarze podchwytują temat. Ludzie też podchwytują temat i gadają, i historia toczy się jak śniegowa kula, i rośnie lawinowo, dopóki nie pojawi się słońce i pieprzona kula się nie roztopi, i wszyscy zapominają, i wracają do pracy.

2666 Roberto Bolaño

Kiedy w ostatnich latach swojego życia pisarz Roberto Bolaño tworzył swoją monumentalną powieść 2666 o przeklętym mieście Ciudad Juárez, uznanym za jedno z najniebezpieczniejszych miast na świecie, w Meksyku działo się bardzo źle. Nikt nie domyślał się, że sprawy tak naprawdę już dawno przybrały niewyobrażalny, tragiczny obrót, nie tylko w północnych stanach, tuż przy granicy zwanej Paso del Norte, ale w całym kraju, ogarniętym gniewem, korupcją i skrajną przemocą. W Meksyku giną już nie tylko kobiety chociaż przyjmuje się, że obecnie aż sześć kobiet dziennie zostaje zamordowanych ale także mężczyźni, młodzież i dzieci, a liczby są w zasadzie niepoliczalne. Statystyki nie pozostawiają złudzeń jedynie od początku 2013 roku odnotowano w Meksyku ponad 27 000 zaginięć, a to tylko zaginięcia oficjalnie złożone i zaraportowane. Ludzie po prostu znikają tam bez śladu. Jak to jest możliwe?

Czytaj dalej →

Tydzień Blogowy #74

Zostaw komentarz

bombla_tydzienblogowy74

Moi Drodzy,

Dzisiaj niedzielnie, spokojnie, leniwie Po dniach pełnych ekstremalnego stresu i porażającego strachu w końcu wychynęło słońce. Serducho wypełnione mam wdzięcznością i radością, bo nawet jeśli nie jest idealnie, to jest po prostu pięknie. <3

Zapraszam Was na TYDZIEŃ BLOGOWY równie leniwy, lekki i idealny na niedzielne popołudnie.

Do poczytania, do oglądania, do polubienia.

Bo warto czytać.

O.

*A na dokładkę mam dla Was TWARDZIELKI LITERACKIE NA DZIEŃ KOBIET, które przygotowałam dla Was razem z portalem Niestatystyczny. <3

telltale_stallions_heart-1080x608

Czytaj dalej →

„Anhusz” Martine Madden – recenzja

Zostaw komentarz

bombla_anhusz

W ostatnich latach popkultura nareszcie oddaje hołd Ormianom i ich tragicznej historii. Wracają wyparte wspomnienia, dzieje tak potworne, że niemal nieporównywalne. Rzeź niewinnych, czystka etniczna zwana przez samą diasporę ormiańską Wielkim Nieszczęściem, czyli drugie największe ludobójstwo po Holokauście II Wojny Światowej. Koniec tuszowania niewygodnej prawdy. Koniec udawania, że pewne wydarzenia nigdy nie miały miejsca. Koniec kłamstw, koniec oficjalnego negowania śmierci niemal 2 milionów ludzi, którzy w latach 1915-1917 po prostu zniknęli z powierzchni ziemi. Bo kiedy za rozliczenie z historią zabiera się Hollywood, kiedy głos dostaje kultura popularna, kiedy to pisarze chwytają za pióra i tworzą inspirowane prawdziwymi wydarzeniami fabuły, to nawet unikanie oficjalnego nazewnictwa w polityce nie zda się na nic. Milczenie zostało przerwane na zawsze.

Czytaj dalej →