Moi Drodzy,
Poniższy tekst to początek nowego cyklu na Wielkim Buku, czyli Wielki Buk w Okopach.
Jak już pewnie zdążyliście zauważyć będzie to cykl poświęcony literaturze wojennej. Jednak tym razem sięgnę po historie prawdziwe, oparte na faktach, opowieści o wojnie, życiu w jej trakcie, o codzienności w okopach.
Wojna to potwór, to monstrum, które stawia człowieka na skraju, które doprowadza do ekstremum i zmusza do przekraczania granic. Na zawsze pozostawia po sobie ślad, niezatarte znamię, o którym nie sposób zapomnieć.
Aby przybliżyć Wam ten tak wyjątkowo bliski mi rodzinnie temat, wybrałam opowieści takie jak „Helikopter w ogniu”, „Dziewczyny z powstania”, „O jeden most za daleko”, czy „We Were Soldiers Once…and Young” – opowieści fascynujące, straszne, niewyobrażalne, a przecież tak prawdziwe. Takie jak ta…
„Rezultatem tych wspólnych doświadczeń była specyficzna więź, nie dająca się porównać z niczym, co kiedykolwiek łączyło ludzi postronnych. Towarzysze broni są sobie bliżsi niż przyjaciele, bliżsi niż bracia. Jest to jednak więź inna od tej, która łączy kochanków. Towarzysze broni znają się na wylot, ufają sobie bez granic. Znają na pamięć swoje historie życia, anegdotki, wiedzą, jak trafili do wojska, kiedy, gdzie i dlaczego zgłosili się na ochotnika do szkolenia spadochronowego, co lubią pić i jeść, do czego są zdolni.”
Temat II Wojny Światowej, historyczno-politycznych reperkusji i osobistych przeżyć z nią związanych stanowi idealne tło do opowieści, jest naturalną kanwą dla pełnych dramatów i realistycznych przeżyć filmów, czy seriali. Powrót do przeszłości jest ciągle obecny, wiecznie żywy i tak naprawdę nikogo nie powinno to dziwić. Bo o II Wojnie Światowej powinno się mówić, powinno pisać, powinno powracać nieprzerwanie, tak, by kolejne pokolenie zdawały sobie sprawę z traum tak wielu narodów, z ich nieszczęść i ogromu wyrządzonych krzywd. Powinno się mówić o bohaterach, co rusz przywracać im blask, nawet jeśli to zwykli ludzie, nawet jak „tylko” chłopaki z okopów. Bo przecież wojna to nie tylko polityka, nie tylko stoły, mapy i generalskie odznaczenia. To ludzie z krwi i kości, walczący o wolność, o wyzwolenie, zmagający się z tyranią i opresją.
O prawdziwych bohaterach, o niezwykłej opowieści, do której samo życie napisało scenariusz opowiada książka „Kompania Braci” autorstwa Stephena E. Ambrose’a. Ten znany amerykański historyk wykonał kawał niesamowitej pisarskiej roboty. Zebrał wspomnienia, listy, notatki – cały zbiór pamiątek i opowieści wciąż żyjących i zmarłych już weteranów wyjątkowej jednostki – Kompanii E, 506 pułku piechoty spadochronowej 101 Dywizji Powietrznodesantowej armii Stanów Zjednoczonych. Dzięki temu powstało doskonałe, wiarygodne świadectwo wojny, przestawione z perspektywy zwyczajnych żołnierzy, prosto z linii frontu, prosto z samych okopów, szczere i niewymuszone. Zaledwie garstka ludzi, wykwalifikowanych jednostek na froncie północno-zachodniej Europy i ich dzieje, od szkolenia, które rozpoczęło się w 1942 roku, przez D-Day, lądowanie w Normandii, przez Holandię, przez Austrię i Niemcy, aż do samego końca wojny i rozwiązania kompanii w 1945 roku.
Kompania poznała się podczas szkolenia, w lipcu 1942 roku, w Camp Toccoa, by pod dowództwem sadystycznego Herberta Sobela, wkrótce zamienić się w wyspecjalizowany oddział silnych młodych mężczyzn, gotowych z własnej, nieprzymuszonej woli oddać życie na jednym z frontów II Wojny Światowej. To właśnie podczas tego szkolenia zżyli się ze sobą tak, jak żadna kompania. Stali się przyjaciółmi, kompanami, braćmi – niezastąpioną elitarną drużyną spadochroniarzy. Wylądowali w Normandii, 6 czerwca, w legendarny D-Day, by zdobyć część odcinka desantowego Utah, bronić i nacierać na kolejne punkty francuskich miasteczek, aby brać udział w operacji Market-Garden, walczyć o Nadrenię i w końcu zająć Orle Gniazdo – kwaterę Hitlera. Przez trzy lata na froncie Kompania E straciła sto pięćdziesiąt procent stanu etatowego, jednak wyróżniła się spośród pozostałych pułków dzięki szczególnej, silnej więzi łączącej jej żołnierzy, nieporównywalnej z jakąkolwiek inną wspólnotą.
W Camp Toccoa Kompania zyskała swój własny bojowy okrzyk, hasło-symbol, oznaczające ich siłę i nieprzejednanie w walce – CURRAHEE, czyli „Nie mamy sobie równych”. I faktycznie, Kompanii E niewielu potrafiło dorównać w wytrzymałości, w sile charakteru, w umiejętności poświęcenia. Jeszcze w lipcu to byli zaledwie chłopcy, którzy zgłosili się na ochotnika, za honor swojej ojczyzny i jej obywateli. Wielu z nich nie miało nawet do tej pory w ustach alkoholu. Młodzi, pełni pasji i zapału wkrótce mieli szansę sprawdzić się w prawdziwym boju i stać się prawdziwymi bohaterami. Przetrwali to, czego wielu nie zdołałoby przeżyć. Wytrwali najdłużej, bez konieczności wymiany i zejścia z linii frontu. Bronili okopów nawet wtedy, gdy od wielu dni przymarzali do leśnej gleby, byle nie pozwolić wrogom zrobić kroku naprzód. Ostrzeliwani ginęli, bywali ranni, ale nawet wtedy wracali szybko do swoich przyjaciół, do swojej Kompanii, która stała się ich prawdziwą rodziną.
„Kompania Braci” Stephena E. Ambrose’a to opowieść, która skrywa podwójne oblicze. Z jednej strony, to historia w najczystszej postaci, wraz z demonami wojny, niewyobrażalnymi potwornościami, z walką o przetrwania, a z drugiej strony, opowieść o braterstwie, o poświęceniu i bohaterstwie zwykłych chłopaków, którzy z honorem wypełniali swój obowiązek wobec ojczyzny i świata. Kawał prawdziwej historii, szczerej i niezwykle osobistej, dlatego tak poruszającej. Winters, Spears, Webster, Nixon, Lipton, Guarnere… I tylu innych. To nie tylko już nazwiska, ale symbole męstwa, niezwykłej odwagi i poświęcenia. Trzy lata w boju, trzy lata w okopach, razem na dobre i na złe, wśród śniegów, spiekoty i deszczu. Nie zostaje nic innego, jak zaczytać się w ich historii i na końcu wykrzyknąć w hołdzie wspomnieniom, w hołdzie żołnierzom i bohaterom – CURRAHEE! Bo nie mieli sobie równych.
O.
*A po więcej „Kompanii Braci” zajrzyjcie koniecznie na vloga 🙂
Mega! Szalenie ciekawie zapowiada się ten cykl, będę z chęcią obserwować i czytać, i się zachwycać. Ludzie nie mają pojęcia jakie niecodzienne i warte poznania historie kryją się często w literaturze wojennej i okołowojennej – warto przełamać stereotypy.
Dziękuję pięknie! Wielka radość, że nowy cykl Ci się spodobał 😀 I zgadzam się w zupełności! 🙂
Ooo! Zapowiada się kolejny godny cykl na WIelkim Buku 🙂 Również czytam książki o wojnie, głównie II WŚ. Nie zawsze można czytać to co łatwe i przyjemne, czasem musi zaboleć.
Z takiej tematyki polecam Ci, jeśli jeszcze nie czytałaś, „Wojna nie ma w sobie nic z kobiety” Aleksijewicz. Boli mocno, a mnie rzadko boli brzuch przy czytaniu…
Ooo! No właśnie! W końcu zapoznam się z Aleksijewicz! <3 Dziękuję za polecenie 😀 I wielka radość, że cykl Ci się podoba! :*
Barrrdzo <3 Już sobie wyobrażam Twoją recenzję "Wojna nie ma w sobie…" – to będzie mocna rzecz!
Zapisane i do zdobycia 😀
Będę śledzić twój nowy cykl – zapowiada się bardzo ciekawie. ja z kolei polecam serial „Kompania braci”. Bardzo dobrze zrobiony. Właśnie jestem w trakcie oglądania.
To mój UKOCHANY serial i znam go na wylot już 😀 Mam nadzieję, że Ty również się zachwycasz 😀
Filmik i wpis jak zwykle na wysokim poziomie 🙂 Ja pozostaję wierna moim ulubionym Bezsennym Środom i Przygodowym Piątkom, bo siedzenie w okopach w huku bomb nie należy do moich ulubionych zajęć. Wiesz, uszy potem bolą, niewygodnie, wszędzie pełno piasku, a nie daj Boże komuś rękę urwie… 😉
No ręce fruwają, czasami nawet jakieś nogi i flaki, więc rozumiem całkowicie 😀
cykl zacny.. normalnie Wielki Buk vs. Szuszwole 😛 tą książkę od dłuższego czasu mam.. ale jakoś nie mogę się zabrać… a później znów sie zdziwie dlaczego tak długo czekałem hehe
A wiesz, że o szuszwolach to ja nie mogę nic na faktach znaleźć na razie, chodzi o naszych żołnierzy ostatnio- masz/znasz coś może? 😀
No a „Kompania Braci” – obowiązkowo 😀 Nawet bardziej niż wszystko inne 😀
hmm.. jedynie co z tymi szuszwolami to Zdanowicz i jego Misjonarze z Dywanowa, ale tam u niego powiedzieć, że na faktach to nadużycie, ale i tak dość realistycznie 😀
Muszę wynaleźć 😀
Znalazłam! 😀 Muszę zdobyć!
http://lubimyczytac.pl/ksiazka/120355/z-afganistanu-pl-alfabet-polskiej-misji
o! warbooki zabieram się do nich baaardzo długo hehe ale książka wygląda na ciekawą, ja Ogdowskiego mam książkę 'Ostatni świadek’ 😀
a tak w ogóle przy okazji lektury Draculi zapomniałem napisać, o płycie która wyszła w zeszłym miesiącu inspirowana tym dziełem.. taki rock-operowo troche glam-rockowy https://www.youtube.com/watch?v=Vlg90fsyUzA&list=PLgvwI1OlO8p51rEtLZwtuQjjNmWvvGcqN
Totalna bulwersja, bo mi się nie wyświetlił ten wpis! Lecę do Ciebie czytać! 😀
I słucham muzyczki – PRZEGODNA 😀
Nowy pomysł, nowy cykl – jestem pod ogromnym wrażeniem 🙂
Mam nadzieję, że pozytywnym 😀
Oczywiście 🙂
Nieśmiało podsuwam „Ptasi śpiew” Sebastiana Faulksa, choć sam jeszcze nie czytałem, to ponoć dobra powieść wojenna. I jeszcze „Zdrada” Williama Nicholsa.
🙂 A czy to jest fikcja, czy na faktach? 🙂
Chyba fikcja..
Hm… To chyba do klasycznej listy dodam 😀
Zazwyczaj nie czytam książek wojennych, ale czasami robię wyjątek 🙂 „Dziewczyny z Powstania” były bardzo dobre. Jeśli chodzi o „Kompanię braci” to straszliwie kusi mnie serial 🙂 Może zainteresuje Cię książka Pierra Lemaitre’a „Do zobaczenia w zaświatach” – świetna historia o tym, co po wojnie (akurat I wojnie światowej).
Serial jest REWELACYJNY i jeśli nie masz ochoty na książkę, to właśnie serial będzie idealny – CUDO <3
Ale Lemaitre to chyba fikcja literacka? Czy na faktach? 🙂
Fikcja 🙂
No to kolejny cykl, który będę obserwował. Książkę czytałem, polecam fanom gatunku oraz tym, którzy chcą skonfrontować wspominany serial ze słowem pisanym. Dzięki za temat. 😉
Wielka radość 😀
Mój Mąż jest wniebowzięty, ja jestem wniebowzięta, wszyscy jesteśmy wniebowzięci!!! 😀
Olgo, chwała Ci i cześć! 😀
Literatura wojenna zajmuje sporą część naszej biblioteczki, więc cykl będziemy śledzić z wypiekami na twarzy. Rewelacja! 🙂
WIELKA RADOŚĆ 😀 No właśnie! Bo przecież jesteście żołnierską rodziną! 😀
Bardzo się cieszę <3 I jeśli chcielibyście coś o czymś konkretnym przeczytać (na faktach), to koniecznie piszcie 😀
Bardzo dobry pomysł na cykl, oryginalny! I świetnie zaczęłaś, jestem pod wrażeniem.
Mega radość 😀 Coś innego, inny klimat, ale jaki genialny 😀
Ja zaczęłam oglądać serial – ale niestety jakoś do mnie nie trafił, choć sama tematyka jak najbardziej mi pasuje. Może książka okaże się lepsza? A chyba tak będzie, skoro tak pięknie o niej piszesz 😀
Ooo! Serial jest taki cudowny! Wielka szkoda… A książka jest doskonała! <3
Do serialu pewnie jeszcze powrócę, bo chłopak cały czas mnie na niego namawia. No i filmweb cały czas twierdzi, że jest to serial w 80% trafiający w mój gust. Więc coś mi się wydaje, że trafiłam w zły moment 😉
Oh nie, NOWY CYKL, a mi do literatury wojennej taaaak daleko… Ale w Twoim wydaniu, zdaje się nieco bardziej zjadliwa 😀 Tym bardziej pomysł znakomity!
Cieszy mnie to bardzo, chociaż wiem, że to nie dla wszystkich 😀 Ale może akurat do czegoś Cię przekonam? 😀
Zakochałam się w tym jak mówisz, potem w tym jak piszesz, a na dokładkę tak mnie rozpieszczasz. Nie mogę się doczekać kolejnej pozycji z tego cyklu! ╮(╯▽╰)╭
Bardzo mnie to cieszy 😀 Dziękuję! A nowy wpis z tego cyklu najpewniej pojawi się w marcu 😀
W marcu robię wielką paczkę.,żeby uzupełnić biblioteczkę. Nie wiem jak wy to robicie, ty i Anita, ale każda książka, którą omawiacie woła „Hasacz…. kup mniee!! ” ,a ja mam miękkie serce do książek ;-;
Mimo wszystko dziękuję z całego, zielonego serducha <3 i czekam na wpis. Tym czasem lece obejrzeć nowy filmik na twoim vlogu <3
To czekam na foty z zakupów 😀
A razem z Anitą praktykujemy bukową magię i to wszystko dlatego 😀 😉
Będą foty, będą wrażenia po przeczytaniu. Czekam niecierpliwie na kolejne notki i filmiki <3
Też bym kiedyś chciała taką magię praktykować, ale jestem tylko hasaczem, siedzę w lesie.