Tam, gdzie kończy się uwielbiany przez tysiące widzów serial Wspaniałe Stulecia, tam też zaczynają się opowieści doskonałej trylogii Marii Paszyńskiej Cień sułtana, Krwawe morze oraz Córka Gniewu.
Śmierć legendarnego Sulejmana Wspaniałego przyniosła Imperium Osmańskiemu powolny i bolesny upadek, do którego doprowadziły wewnętrzne rozgrywki i nieudolny sułtan u władzy syn Sulejmana i Roksolany, czyli Hürem Selim II zwany pogardliwie Pijakiem. Selim, który jedynie przez splot tragicznych wypadków został jedynym następcą tronu Sulejmana, pomimo że był najmniej udolnym ze wszystkich swoich braci. Sam Selim II robił niewiele, oddawał się pijaństwu i wszelkim możliwym używkom, nie przejmując się specjalnie losami swojej ziemi. To za jego panowania faktyczną władzę w państwie przejęli ministrowie z niejakim wielkim wezyrem Sokollu Mehmedem na czele. To on stanął na czele intryg i spisków, to on wziął na siebie odpowiedzialność za przywrócenie upadającej potęgi Imperium Osmańskiego.
Imperium rozpada się, imperium płonie, rozdzierane z zewnątrz i pożerane od środka. Klęska wojsk tureckich w bitwie pod Lepanto sprawia, że złamany wewnętrznie Selim II odsuwa się od władzy i zmienia nie do poznania, a jego podupadające zdrowie oznacza początek walki o władzę jego następców. Wezyr Sokollu nie poddaje się jednak i odbudowuje utraconą flotę, by ruszyć z impetem na wschód. Natomiast wyklęta z dworu sułtanki Nurbanu księżniczka Jelena cierpi z tęsknoty za ukochanym i zrobi wszystko, by go odnaleźć.
Maria Paszyńska potrafi w wyjątkowy sposób ubierać w słowa fakty historyczne, mieszając je z fikcją literacką, tworząc fascynującą opowieść, w której wielkie dzieje mieszają się z osobistymi dramatami świadków kolejnych wydarzeń, przenikając do ich dusz i śledząc ich tęsknoty oraz marzenia. Jej bohaterowie targani są bolączkami, które mają rozstrzygać o losach świata walka o władzę, wzmacnianie siły imperium i podbój kolejnych światów to ich codzienność, to ich główny cel, a wszystko inne pozostaje uzupełnieniem ich bogatych życiorysów. Chociaż warto zaznaczyć, że nie brakuje tutaj zwykłych ludzkich dramatów zazdrości, nienawiści, tragedii przeszłości i wspomnień, po których trudno jest się otrząsnąć. A nade wszystko miłości, która potrafi rozkwitać także wtedy, gdy nikt o nią nie prosi.
Córka gniewu to jedna z tych opowieści, która pozwoli zagłębić się w dzieje tureckiej ziemi, wielkich wojowników i równie walecznych kobiet. To porywający kawał wielkiej historii, który przeniesie czytelnika do czasów, kiedy nic nie było pewne, a jedna bitwa mogła przeważyć o losach wielkich imperiów. Maria Paszyńska udowodniła, że z opowieści o zakazanej miłości można stworzyć epicką, wypełnioną po brzegi historią opowieść o walce o władzę, w której czytelnik nie znajdzie ani szczypty przesady, ani grama nadużyć, czy przejaskrawionej tandety. Imperium Osmańskie w kresu swojej potęgi rozrasta się przed naszymi oczami, a my przepadamy w nim bez reszty. I być może Trylogia Sułtańska kończy się, ale jej bohaterowie zostają wciąż wyryci na kartach prawdziwej historii.
O.
*Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Czwarta Strona. <3
**Zapraszam na film!
