Już dawno żaden thriller nie zrobił na mnie tak piorunującego wrażenia, jak Jestem śmiercią Chrisa Cartera. Ta powieść wywołuje inny rodzaj strachu, odmienny od przerażenia rodem z horrorów to ten rodzaj strachu, który wywołuje prawdopodobieństwo wydarzeń, to, że człowiek potrafi stworzyć piekło dla drugiego człowieka.
Robert Hunter, jeden z najlepszych detektywów dowodzących jednostką specjalną policji w Los Angeles musi stawić czoło prawdziwej bestii w ludzkiej skórze. Ktoś w niezwykle brutalny, zwyrodniały sposób zabija młode kobiety, najpierw dokonując makabrycznych tortur, zamęcza je na śmierć. Zadanie jest tym trudniejsze, że morderca nie poprzestaje na jednej ofierze, ale od razu poluje na kolejną kobietę, nie zostawiając detektywom chwili do stracenia. Rzuca im wyzwanie, pisze listy, zostawia wiadomości, w którym nazywa siebie Śmiercią i daje jasno znać, że obserwuje ich wszystkich, szczególnie samego Huntera. Czas tyka nieubłaganie, płyną galony krwi, a wrzask bólu i rozpaczy tłumi sama śmierć.
Sięgając po Jestem śmiercią nie spodziewałam się takiej ilości zwyrodnialstwa, tak odjechanej dawki okrucieństwa, takiego sadyzmu i obłąkania. Morderca jest tutaj kompulsywną bestią, która musi zabijać, chce zabijać, zabija, bo sprawia mu to perwersyjną przyjemność. Nie ma swojego modus operandi, robi co chce, jak chce i kiedy chce, bo może, bo nikt nie potrafi go odnaleźć. To ten rodzaj potwora, który ukrywa się za maską powalającego uśmiechu i błękitnych oczu. Nic nie szkodzi, że w tych oczach jest tylko pustka, a w uśmiechu odbija się czyste zło jego ofiary wpadają w sidła tego doskonałego drapieżnika o wielu twarzach i diabelskich upodobaniach.
Kto obawia się skrajnej przemocy, wyrafinowanych tortur i bólu, który sączy się wraz z galonami krwi między stronami książki, ten po Jestem śmiercią nie ma co sięgać. Lepiej odwrócić wzrok. Kto jednak potrafi zahipnotyzowany pochłaniać kolejne dawki potworności i bez mrugnięcia okiem obserwować wirtuoza śmierci w akcji, ten u Chrisa Cartera znajdzie dokładnie to, na co czekał, a nawet i więcej. Przy lekturze co najmniej dreszcz niepokoju gwarantowany, nawet u najbardziej wyrobionych czytelników.
Dzisiaj nie zmrużę oka, bo boję się, że ktoś taki jak Potwór istnieje naprawdę.
O.
*Zapraszam na filmik!
