„He’d already discovered several dozen unindexed thallophytesbodied fungus. Zoned polyphores, clitopili, tricholomas, rough-stemmed paneoli. The grid-by-grid burning of the forests was making passage to areas virtually unexplored. The collection teams were all going nuts – new insects, new reptiles, new birds, new plants. Everywhere. And lots of new fungi.”
Nie wiem jak to wyglądało u Was, ale odkąd pamiętam fascynowały mnie tematy przyrodnicze. Od dzieciństwa wgapiałam się w ekran, chłonąc każde słowo sir Davida Attenborough, który w „Na ścieżkach życia” krył się w krzakach, czy za skałami i przybliżał świat natury, do którego nie miałam dostępu. Mikro i makrokosmosy, w których kryły się miriady nieodgadnionych tajemnic. Sekretów do tej pory niezbadanych jeszcze przez ludzkie oko. Czułam, że tak naprawdę wszystko może wciąż ukrywać się przed ludzkim okiem – nowe gatunki, niepoznane brakujące ogniwa, a może nawet dinozaury gdzieś tam, w tropikalnym lesie? Ta potrzeba zbadania najbardziej intrygujących tajemnic natury zwróciła się w stronę miłości do wszystkiego co pochodzi z oceanicznych głębin, do marzeń o Cthulhu i innych cudach podwodnego świata.
Z drugiej zaś strony, od zawsze widziałam siebie na wyprawie w głąb Amazonii, by niczym jakiś Indiana Jones historii naturalnej i biologii, odkrywać dziewicze tereny, przedzierać się przez dżunglę, znajdując odpowiedzi na dręczące mnie pytania. Niefortunnym byłoby jednak odkryć coś, co wcale nie powinno było być nigdy odkryte. Powiedzmy, że na przykład byłby to wyjątkowo drapieżny, zaraźliwy i żarłoczny gatunek pewnego grzyba… Tak jak to przytrafiło się bohaterowi doskonałego opowiadania Edwarda Lee i Jacka Ketchuma zatytułowanego „Love Letters from the Rain Forest”.
Howard Moley jest specjalistą od grzybów. Wybitny w swojej dziedzinie, prawdziwy pasjonat, a w dodatku tak się złożyło, że udało mu się zdobyć stypendium i ruszyć wraz z pokaźną uniwersytecką drużyną badaczy w głąb amazońskiej dżungli. Na kampusie, w Stanach, zostawił swoją „dziewczynę”, niejaką Clarę Holmes, która według wszystkich i jej samej sądzi, że Howardowi jak tej przysłowiowej ślepej kurze trafiło się ziarno. Howard, nudziarz i obsesyjny nerd, naprawdę się w niej zakochał, a Clara, korzystając z wolności, chodzi do łóżka z kim popadnie, nie odpisując na kolejne listy Howarda. A Howard ma o czym opowiadać – otóż, pewnego dnia, podczas spaceru po dżungli odkrył truchło oposa, a na nim wyjątkowy, piękny i unikatowy nieznany gatunek czerwonego grzyba. Grzyb okazuje się być wyjątkowo agresywny, szybko się rozprzestrzenia, a kolejni członkowie ekipy Howarda umierają w męczarniach. Natomiast Clara ma dość Howarda i postanawia raz na zawsze zakończyć ten „związek”, wysyłając mu swój ostatni i jedyny list, na który wkrótce doczeka się odpowiedzi, już po jego śmierci.
Edward Lee i Jack Ketchum połączyli pisarskie siły, tworząc opowiadanie doskonale łączące seksualny mrok znany z historii Lee wraz z tajemnicą i zemstą znaną z książek Ketchuma. A wokół tego wszystkiego sekret amazońskiej dżungli – nie da się przejść obok tej historii obojętnie. Zarówno Lee, jak i Ketchum to mistrzowie grozy, w której tak naprawdę główną rolę odgrywa człowiek. Człowiek jako potwór, człowiek jako nieszczęście dla drugiego człowieka. I tutaj jest podobnie, chociaż dodatkowym elementem, podkreślającym Inność pozostaje wciąż nieznany gatunek grzyba odkryty przez Howarda. I zemsta, której ten grzyb się posłuży, w czym ja widzę akurat zemstę podwójną, bo skierowaną tak w kierunku Clary, jak i tych, którzy zdecydowali się spenetrować dolinę Amazonki, nieodwracalnie ją niszcząc. I kolejny raz, na kilku stronach otrzymujemy prosty, mroczny i smutny komunikat dla gatunku ludzkiego.
Dzisiaj nie zmrużę oka, bo rozmyślam o tajemnicach, jakie wciąż skrywa natura.
O.
*Opowiadanie pochodzi z tomu „Sleep Disorder” autorstwa Edwarda Lee i Jacka Ketchuma – duet doskonały 🙂
Jako córka ogrodnika już od dziecka miałam zaszczepiona miłość do natury, choć niestety nie potrafię przenieść tego do życia codziennego, gdyż niechcaco wytworzyła się u mnie umiejętność ususzenia każdej rośliny doniczkowej, jaka dostanie się pod moja wątpliwą opiekę 😉 Jedyne czego nienawidzialam w filmach przyrodniczych(i tak mi zostało) to pająki i niektóre inne robactwo. Dlatego w takiej dżungli to bym umarła na zawal zanim dopadłoby mnie mniejsze, czy większe mordercze zwierze. Ale grzybki? Jak najbardziej! Jestem na tak 😉
Po „Dziewczynie z sąsiedztwa” nie pałam miłością do Ketchuma, ale już trochę przeszedł mi strach i obrzydzenie, wiec myślę, ze jestem gotowa na kolejna probe. Plus: Lee nie znam zupełnie. I mam nadzieje, ze niewierna dziewoja dostała grzyba w liście od bylego narzeczonego 😛
Nie powiem 😛 Ale cały tom tego duetu jest naprawdę świetny i wyważony – trochę tam Ketchuma i trochę Lee, ale bez skrajności, więc bardzo polecam 😀
Tematyka trochę nie w moich klimatach, ale jak kiedyś wpadnie w moje ręce to z pewnością przeczytam 🙂 Zakładam, że „Sleep Disorder” nie zostało jeszcze przetłumaczone…?
Nie, tłumaczenia nie ma, ale cały tom jest świetny – to taka doskonale wyważona mieszanka Lee i Ketchuma i same dobre opowieści 🙂
nie wiedziałem że był taki duet.. Lee czytałem jedną książkę, Ketchuma też.. ale wrażenie było dużo lepsze niż dobre 😀 będę musiał poczekać na tłumaczenie chyba 😉
Ich wspólny tom jest świetny i bardzo polecam, tym bardziej, że ich proza nie należy do skomplikowanych – język jest jak najbardziej do ogarnięcia 😀
Mocny duet, nie ma to tamto. 🙂 A do Amazonii też bym się wybrała – z Cejrowskim. 🙂
Cejrowski byłby godnym przewodnikiem, tu się zgadzam 😀 A duet prześwietny – zaskakująco wyważony 🙂
Też lubię czytać o podróżach, podróżnikach.Sama nie mam odwagi na taką wyprawę 🙂
Zupełnie Cię rozumiem 🙂
I jeszcze trzeba czytać w oryginale. To ja spasuję 🙂
Ale godne opowiadanie, więc warto 🙂
Oj, nie czytałam ani Lee, ani Ketchuma, a Ty jeszcze do lektury ich wspólnej pracy zachęcasz. Trochę się czuję jak przysłowiowy osiołek, któremu w żłoby dano. Od czego zacząć? I jak to zrobić, żeby z tego niezdecydowania nie skonać? 🙂
To może zacznij od samego Ketchuma, żeby mniej więcej sprawdzić, czy to dla Ciebie – zarówno Lee jak i Ketchum to przedstawiciele gatunku splatterpunk (Lee tej bardziej ekstremalnej wersji) 🙂 Polecam „Dziewczynę z Sąsiedztwa” – potworna, okrutna, ale prześwietna 🙂 Chyba że chciałabym sięgnąć po tom ich opowiadań – jest o wiele bardziej wyważony 🙂
Hmmm, no to będę się musiała w takim razie wyprawić do pobliskiej biblioteki w poszukiwaniu „Dziewczyny z sąsiedztwa” 🙂 I zobaczymy, jak się sytuacja rozwinie 🙂
Do środowej kawy przegapiłam, ale dziś już recenzja przeczytana. Do kawy z kardamonem, mniam 😀 A opowiadanie wygląda na bardzo, bardzo ciekawe, więc może kiedyś (kiedy uporam się z listą „poangielskich” książek, które czekają na lekturę) dorwę cały tom. Jest szansa, bo ta lista jest krótsza od tej z polskimi wersjami, a czytam równolegle, bo łatwiej oddzielić lektury czytane w różnych językach 😉
Kardamon mniam mniam 😀 Cały tom jest naprawdę godny i zaskakujący – bardzo warto 🙂