Bywają takie chwile w dzieciństwie, kiedy rzeczywistość zdaje się nie nadążać za wyobraźnią, za pomysłami, za duchem eksploracji spragnionego przygód i wrażeń dziecka. Wszystko jest nudne, nie takie, jak powinno być. Rodzice nie spełniają wygórowanych marzeń o perfekcyjnych opiekunach. Częściej z ich ust wydobywa się wymęczone „nie”, niż zgodę na coś niezwykłego, czemu mógłby oddać się ich podopieczny. Wszystko jest zbyt niebezpieczne, nie dla dzieci, nie do zabawy… Dziecięcy duch łowcy wrażeń zostaje stłamszony, zduszony w zarodku i ograniczony. Bo ile można bawić się wciąż tymi samymi zabawkami? Ile może penetrować te same krzaki w ogrodzie? Ile można przesiadywać w ciszy w swoim pokoju?
W głowie takiego dziecka kiełkuje myśl… A gdyby tak to wszystko zniknęło? Pojawił się nowy, lepszy dom? Druga mama i drugi tata do kochania? W końcu nikt by tutaj nie tęsknił, nikt by nie wyczekiwał powrotu. Skoro wszystko jest na nie, albo na kiedyś, to dlaczego by po prostu nie odejść? Spróbować w nowym miejscu? Za innymi drzwiami? Na przykład tak, jak zrobiła Koralina, bohaterka opowiadania grozy autorstwa Neila Gaimana pod tym samym tytułem, niby przeznaczonego dla młodszych czytelników, ale wciąż wzbudzającym strach w sercach zatwardziałych dorosłych.
„She wants something to love, I think,” said the cat. “Something that isn’t her. She might want something to eat as well. It’s hard to tell with creatures like that.”
Koralina Jones wraz z rodzicami przeprowadza się do starego, tajemniczego domu na odludziu. Jej rodzina jedynie z pozoru wydaje się być szczęśliwa, a rodzice wcale nie tak idealni – zapracowani, skupieni na sobie i swoich pasjach, zapominają o córce, często ignorują ją i jej potrzebę tworzenia siebie. Koralina ma duszę poszukiwaczki, eksploratorki nowych światów i tak zwiedzając dom natrafia na drzwi, zamurowane, do jednego z bliźniaczych mieszkań w budynku. Ale… drzwi jak się okazuje da się otworzyć, a prastary korytarz prowadzi do lustrzanego odbicia zwykłego świata Koraliny. Są tam nawet jej „drudzy” rodzice, a szczególnie „Druga” Matka, która tworzy dziewczynce iluzję domowego szczęścia, jednak w złowrogiej, przyczajonej wersji. Koralina orientuje się, że odbity świat to pułapka, kraina stworzona przez coś, co zapragnęło zatrzymać ją „na zawsze i na wieki”.
„Koralina” Neila Gaimana to niesamowita, niezapomniana opowieść o świecie zawieszonym w dziwnej pustce, gdzieś pomiędzy granicami wyobraźni a śmiercią. To kreacja na modłę „Alicji w Krainie Czarów”, jednak o ile urocza Alicja wpadła do świata pełnego życia, kolorów i inspiracji, tak Koralina trafiła do miejsca, gdzie życie zamarło w szarościach, mgle, niebycie. To jak porównanie bogatego, bujnego podziemnego królestwa z wyblakłą śnieżną kulą, w której zamknięta jest rzeczywistość bohaterki Gaimana. To historia walki o duszę dziewczynki – pełna złości, nienawiści, z jedną z tych istot, które nie znają przebaczenia. To pustka kosmosu, która przenika do naszego świata. Mydlana bańka, niosąca iluzję dobra, fatamorganę lepszego życia. Neil Gaiman ma tę niesamowitą umiejętność wywoływania najbardziej pierwotnego strachu z pokładów naszej nieświadomości. Wie, gdzie uderzyć, by przywołać wspomnienie dziecięcej samotności, wyobcowania, nieświadomej potrzeby zmiany. „Koralina” przerazi Was na wszelkich poziomach i to do Was należy odczytanie jej znaczenia.
Dzisiaj nie zmrużę oczu, bo dwa guziki patrzą się na mnie, zerkają czujnie, aż pogrążę się w błogim śnie.
O.
*Za „Koralinę” dziękuję cudownej Marcie, czyli Loli z LolantaCzyta, która zapewniła mi wieczór i noc pełne niezapomnianych, guzikowych wrażeń :*
Jak ja uwielbiam Neila Gaimana <3 <3 <3
Jest wspaniały! <3
brzmi świetnie.. tego Gaimana w końcu muszę zapoznać.. a guziki kojarzą mi się z bajką Lolipposy czy coś takiego tam mają takie oczy.. hehe
To jest TAK dobre 😀 W ogóle Gaiman jest prześwietny 🙂
„Dwa guziki patrzą się na mnie” <3 Bardzo lubię koncepcję Koraliny, choć do tej pory oglądałam tylko ten film animowany. Dobrze, że przypominasz, że warto również przeczytać 🙂
To jest TAK dobra opowieść – jak ja się bałam 😀 Gaiman jest unikatowy jeśli chodzi o grozę – jego opowiadania i nowele wymiatają niesamowitością 😀
Tak, tak 🙂 Muszę jeszcze poczytać opowiadania Gaimana. Do tej pory wciąż w głowie mam tylko „Nigdziebądź” <3
Koniecznie 🙂 Ogromnie polecam Ci „Snow, Glass, Apples” – pod tekstem jest link 🙂
http://wielkibuk.com/2014/11/05/bezsenne-srody-snow-glass-apples-neil-gaiman/
Olga! Teraz mam TAKĄ OCHOTĘ na Gaimana 😀 A inne książki czekają i patrzą z wyrzutem 😀 Jak żyć 😀
Nie wiem 😀 Sssss… 😀
😀 😀 😀 Wypożyczę z biblioteki, ale najpierw muszę coś oddać, bo niektóre koleżanki z beletrystycznej już patrzą na mnie z wyrzutem, mam tam wypożyczonych chyba z 30 książek 😀
😀 Godnie 😀
Bukowe szaleństwo 😀
Pamiętam jak byłam trochę mniejsza i oglądnęłam „bajkę’ na podstawie tej książki. Przez miesiąc bałam się guzików… Ostatnio przeczytałam Koralinę i trochę mnie rozczarowała, aczkolwiek z bijącym sercem spoglądałam na te cudne ilustracje! Niedługo mam zamiar napisać recenzję- jakbyś chciałam, prześlę Ci wtedy linka 🙂
Teraz czaję się na Ksiegę Cmentarną <3
Uściski i zaczytanego <3
Charlotte Andell
To było moje pierwsze spotkanie z „Koraliną” (filmu jeszcze nie oglądałam) i jak zwykle przy Gaimanie przyszedł zachwyt 😀 Uwielbiam jego krótką formę 🙂
Podeślij linka koniecznie!
Oczy z guzików – jedna z najbardziej creepy rzeczy świata.
Dokładnie tak 😀
Ja też bardzo lubię Gaimana. 🙂 Niedawno widziałam jakiś zbiór jego opowiadań w księgarni, muszę zobaczyć, co zawiera, bo wszystkie pozostałe książki już przeczytałam. Wydaje mi się, że Gaimanowi świetnie wychodzą krótkie teksty. Na pewno nigdy nie przeciąga historii na siłę. „Koralinę” poznałam już jakiś czas temu, ale wciąż pamiętam ten nietuzinkowy pomysł i strach, jaki wzbudził. Muszę sobie kupić tę pozycję! Jakie wydanie miałaś w rękach? Ta ilustracja mi się podoba. 😉
Ja akurat mam pożyczony od Loli „Coraline and Other Stories” z serii The Bloomsbury Phanatics z ilustracjami <3
Zdecydowanie Gaiman w krótkiej formie jest pyszny <3
Gaimana lubię w każdej postaci, ale w Koralinie jest szczególnie creepy. To lubię 🙂 A Koraliną straszyłam się w Halloween, świetnie pasowała 😀
Wspaniały klimat <3 Faktycznie halloweenowy, a w tle puściłam sobie soundtrack z "Girl With a Dragon Tattoo" Reznora – ale cudownie pasował!
Ale ze mnie gapa! Przecież mogłam CI od razu przywieźć animacje na podstawie Koraliny! Jest boska! Cieszę się jednak, że nowela przypadła do gustu 🙂 Ech, te guziki 🙂
:* Bez zmartwień – widziałam shoty z tej animacji i jakoś tak te ilustracje z książki są o TYLE pyszniejsze <3
Oj tak, mają coś w sobie. Ale film mimo wszystko tez warto obejrzeć – jest świetny 🙂
„Koraliny” jeszcze nie czytałem – cieszę się, że lektura przede mną 🙂
Koniecznie! Cudowny klimat – mroczny i bardzo tajemniczy 🙂
Czytałam „Koralinę” sporo lat temu, ale po Twojej recenzji mam ochotę wrócić i przypomnieć sobie ten klimat 🙂
Ogromnie mnie to cieszy <3
Nawet sobie nie wyobrażasz jak ja kocham „Koralinę”… 🙂
Mogę sobie trochę wyobrazić 😀 <3
„Ile może penetrować te same krzaki w ogrodzie?” — to zależy, czy mieszka w nich Totoro, czy nie ;).
Motyw z guzikami mnie za każdym razem przeraża, prosty mechanizm, a jaki skuteczny (no i odpowiednio wybrana część anatomii, jak sądzę ;)).
Totalne odczłowieczenie – wystarczyło zabrać oczy i już wiadomo, że duszy tam nie ma 🙂
No a Totoro w krzaczorach <3
Mimo, zem zaprawiona w horrorach wszelkiej masci to kiedy sięgnęłam po 'Koraline’ to ciary byly i to jakie! Nigdy wiecej lalek dla corki z oczami zamiast guzików ani misiow ani zadnych takich. Nastroj niesamowity, kocur przeswietny, a Matka… brrr… lepiej nie myśleć o niej wieczorem…
Dokładnie 😀