To musiało wydarzyć się pewnego upalnego lata czasów młodości, bo żadna inna pora roku, żaden inny czas życia nie inspiruje do takich wybryków. Nie mogło być inaczej, bo akurat wtedy coś wisiało w powietrzu. Atmosfera dzikości, szaleństwa, totalnego braku odpowiedzialności. Wakacje, nijakie miasteczko nad morzem i grupka znudzonych na śmierć bogatych dzieciaków. Wysokie klify, szybkie kabriolety, hormony buzujące pod skórą. Potrzebne było jakieś wyzwanie. Najprawdziwsze wyzwanie, które podniosłoby adrenalinę
Takim wyzwaniem mogła być Zabawa w chowanego, jakiej podejmują się bohaterowie powieści Jacka Ketchuma. W opuszczonym domu, którego przeszłość wciąż skrywa nierozwiązane tajemnice, nieznane nawet miejscowym.
Dead River, czyli miasteczko na amerykańskim wybrzeżu. Dan to młody chłopak o nieciekawych perspektywach i zerowej motywacji. Każdy kolejny dzień to powtórka z dnia poprzedniego. I wtedy pojawia się ona Casey. Dzika bogata dziewczyna z parą przyjaciół, która nie boi się kąpać nago, kochać szaleńczo w deszczu, kraść cudzych samochodów i kawioru z miejscowego sklepiku. Ożywi krew, rozgrzeje zmysły, na nowo obudzi marzenia. Szuka wrażeń, a Dan zna takie miejsce, gdzie tajemnica wciąż umożliwia popisy wyobraźni. To będzie lato, którego Dan nigdy już nie zapomni.
Dom Crouchów. Temat ten wypłynął w zwyczajnej rozmowie i wtedy chyba zawisł niezauważony gdzieś na obrzeżach mojej pamięci niczym pajęczyna na strychu pełnym starych zabawek. Boże, czemu nie zauważyłem pająka?
Napięcie w Zabawie w chowanego rośnie sobie powolutku, niespiesznie i leniwie, jak na letnie dni przystało. A przecież Jack Ketchum lubi przechodzić do sedna sprawy, pokazać, gdzie kryje się potwór, nie pozostawiając żadnych wątpliwości. Kanibale, przemoc, krew, flaki, wszelki możliwy gore Nawet na osiedlu domków coś czai się w ciemności, nawet w tropikalnej dżungli wiemy, że pojawi się trup, nawet za zamkniętymi drzwiami rodzinnej sypialni. A tutaj lato, wakacje i pierwsza miłość! Niebezpieczna, zwodnicza, ale kto by się bał dziewczyny, która lubi żyć na krawędzi? Do tego słońce, plaża, piwo, a w takim otoczeniu nie ma się czego obawiać. Nawet miejscowy, opuszczony, uznany za nawiedzony dom traci kontury strachu. Ale nie dajmy się zwieść pozorom!
Sama traktuję Zabawę w chowanego jako wstęp do cyklu o kanibalach, bo to takie swoiste preludium, letni sen, sezon w pełni i lato nad morzem w Maine. Wydawać, by się mogło, że horror nigdy się tu nie wydarzy i pozostanie w pamięci jedynie jako wspomnienie starej legendy. Ale Ketchum wie dobrze, kiedy zburzyć idyllę, a wtedy czytelnik szybko przekona się z kim naprawdę ma do czynienia. W końcu Jack Ketchum to mistrz splatterpunku i to nic takiego, że nieco rozleniwiony letnią porą. To niczego nie zmienia.
Wspomnienie dla dużych dziewczynek i dużych chłopców, którym nieobce są ślady krwi w ciemnościach.
Dzisiaj nie zmrużę oka, bo sylwetka opuszczonego domu Crouchów majaczy w ciemnościach.
O.
*Tekst dla portalu Okiem na Horror. <3
**Filmik:
