Oko za oko, ząb za ząb. Do czego zdolny jest człowiek pragnący zemścić się za krzywdy wyrządzone jemu i jego najbliższym? Do czego posunie się szukając sprawiedliwości? Jak daleko będzie w stanie zajść, by prawda wyszła na jaw, a nazwiska sprawców ujrzały światło dzienne?
„Cholera, krew to krew. Próbowałeś kiedyś zwierzęcej krwi? Smakuje tak samo jak nasza. Czemu więc ludzka ma być cenniejsza od psiej? Lepsza? Na pewno nie według psów. Nie powinno się w ten sposób wartościować życia.”
O bezmyślnej śmierci, która prowadzi do wielkiej zemsty opowiada przejmująca i wzruszająca powieść mistrza niepokojącej, kontrowersyjnej prozy, czyli „Rudy” Jacka Ketchuma.
Avery Allan Ludlow to starszy człowiek po tragicznych przejściach z przeszłości. Wdowiec, właściciel miejscowego sklepu, mężczyzna, któremu w życiu zostało niewiele prawdziwych przyjemności i tylko jeden najwierniejszy przyjaciel – jego pies imieniem Rudy. Tego dnia, wędkując w swoim ulubionym miejscu nad strumieniem, Ludlow nie spodziewał się trzech uzbrojonych wyrostków szukających guza. Nastoletnich, miejscowych chłopaków, którym krew uderzy do głowy i poczują się panami życia i śmierci. Padnie strzał. Niczym niesprowokowany. Rudy zginie w obłoku czerwonej mgły. Zniknie przyjaciel, zniknie kompan, zniknie towarzysz chwil szczęścia i wielkiej niedoli. Ludlow zostanie sam, ale ani na chwilę nie straci czujności. Zrobi i poświęci wszystko, by sprawcy i ich rodziny poznali czym jest prawdziwa sprawiedliwość.
Wielokrotnie przy tekstach Jacka Ketchuma pisałam, że mottem jego twórczości powinny zostać słowa Jean-Paul Sartre’a Piekło to drugi człowiek. W tej kwestii nic się nie zmienia od lat, bo próżno szukać w jego książkach potworów, demonów, czy duchów – krzywdę zadają zawsze ludzie. To od nich bije okrucieństwo i to oni stanowią zagrożenie. Ketchum zawsze stawia pytania o podstawy człowieczeństwa, o to, co czyni nas ludźmi. Rysuje przed czytelnikiem najbardziej przerażające scenariusze, czyli to, co może się nam przytrafić, a czego boimy się głęboko w sercu. Bezlitosnej, bezsensownej przemocy, przemocy dnia codziennego, której jego bohaterowie stają się przypadkowymi ofiarami. Jego proza boli i zagnieżdża się w umyśle i wyobraźni czytelnika, sprawia, że nie można zapomnieć o okropieństwach świata, że podejrzliwie zerkamy na mijanych ludzi i unikamy jak ognia bezpośrednich konfrontacji, bo ta zazwyczaj kończy się krwią i łzami.
„Rudy” z pewnością poruszy serca najbardziej zatwardziałych czytelników, tym bardziej, gdy nie jest im obojętna krzywda zwierząt, gdy potrafią wyobrazić sobie ból po stracie ukochanego kompana. W tej opowieści znajdziemy wszystko to, czym proza Jacka Ketchuma jest – niekończącym się pytaniem o naturę człowieka. Jednak być może zaskoczy nas tutaj tląca się nadzieja, gdy na chwilę uwierzymy, że moralność człowieka-potwora to jedynie anomalia i zwyrodnialstwo, a większość ludzi nosi w sobie ogrom zrozumienia i współczucia. Bo pomiędzy kartami tej historii odnajdziemy… miłość. To wyjątek w prozie Jacka Ketchuma, piękny wyjątek pozwalający wierzyć, że jeszcze nie wszystko stracone.
„Rudego” polecam wielbicielom prozy Ketchuma, którym niestraszna jest ludzka skaza, jednak także na początek przygody z autorem, na rozgrzewkę, by przekonać się z jakim potworem zmierzyć musi się czytelnik w przyszłości.
Dzisiaj nie zmrużę oka, bo boję się nie usłyszeć odgłosu łap stąpających po podłodze.
O.
*Tekst powstał we współpracy z portalem Okiem na Horror. 🙂
**Po więcej „Rudego” i Jacka Ketchuma koniecznie zajrzyjcie na vloga!
***Inne recenzje dzieł Jacka Ketchuma na Wielkim Buku:
Czytałam już jedną opinię o tej pozycji, nie znam jeszcze twórczości autora, ale jej dość specyficznych charakter zachęca mnie. Pozdrawiam 🙂
Ogromnie polecam Ci rozpocząć przygodę z Ketchumem właśnie od „Rudego” – to Ketchum w znakomitej formie, niemniej nieco delikatniejszy niż zwykle, idealny na pierwszy raz 🙂
Mocna książka, typowy Ketchum. Nawet ekranizacji się doczekała. A dodana nowela bardzo podobna do „Dziewczyny z sąsiedztwa”.
No własnie nie tak do końca typowy – zaskoczona jestem tą nutką ciepła i dobra, jakie wypływa z tej powieści co z pewnością wynika z samej tematyki 🙂
„Prawo do życia” czytałam jakieś 3 lata temu i niedługo sobie przypomnę. To tak jak „Kobieta” – łączy je ten sam motyw uwięzienia.
Pisząc „typowy” miałem na myśli „moc uderzeniową”, czyli w tym przypadku sadyzm względem starca i psa. 😉 Ogólnie faktycznie nieco inaczej wygląda, ale mi to się akurat podobało. jak zresztą każdy Ketchum. Wiesz, że będzie w sierpniu w Polsce? 😉
A to na pewno – siła uderzeniowa jest i jak zwykle wywołuje traumę u czytelnika. 🙂
Słyszałam – mega gratka dla fanów 🙂
Myślę sam nad wypadek. Jak wszystko pójdzie ok to się pojawię. Podobno przesympatyczny człeczyna. 🙂 Był już u nas we Wrocławiu ze 3-4 lata temu.
Super sprawa 🙂 Sama niestety raczej nie dam rady, bo pracuję, ale będę wyczekiwać wrażeń 🙂
Nie czytałam jeszcze nic tego autora, rozważałam sięgnięcie po Dziewczynę z sąsiedztwa, ale to też chyba brzmi dobrze. Poczekam jeszcze na filmik.:)
Kochana, będę o tym również mówić w filmie – jeśli to Twoje pierwsze spotkanie z autorem, to „Rudy” będzie idealny. „Dziewczyna z sąsiedztwa” jest absolutnie hardcorowa, bardzo brutalna i okrutna, więc na początek poleciłabym coś delikatniejszego, żebyś nie zraziła się do autora. 🙂
No właśnie ze mną jest taki problem, że bardziej rusza mnie cierpiemie zwierząt, niż ludzi, dlatego nie jestem pewna czy to dobry początek.
PS. Ta ilustracja z facebooka jest mega. 😀
Mam dokładnie to samo, a mimo to ogromnie polecam – widać, że Ketchum kocha psy i ta miłość wyziera z całej historii… Bardzo delikatnie poruszył temat utraty ukochanego kompana – polecam mimo wszystko 🙂
A ilustracja to John Kenn: http://johnkenn.blogspot.com/
Ketchuma jeszcze nie czytałem, bardzo chciałbym zacząć od „Jedynego dziecka”. Poluję na tę powieść od dłuższego czasu, ale raczej mamy deficyt jej egzemplarzy – tym lepiej, że ponoć Papierowy ma wznawiać 😉 Okładkę „Rudego” znam doskonale, chodzi za mną chyba od czasu premiery, kiedy jeszcze nałogowo nie czytałem… I pewnie po tę powieść sięgnę, choć zapewne dopiero po sprawdzeniu na innym przykładzie, czy proza Ketchuma jako taka do mnie trafia. Ta „nutka ciepła i dobra”, o której mówisz, w obliczu całej tej powieściowej okrutności mnie intryguje; lubię, gdy coś przełamuje ogólną beznadzieję, historie nie powinny być jednoznaczne i oparte na jednej emocji.
Jeszcze nie gratulowałem współpracy z Okiem na Horror, więc… no, gratuluję! 😀 Te Bezsenne środy mają siłę przebicia.
„Jedyne dziecko” jest DOSKONAŁE! Mega mocne, ale naprawdę dobre i sądzę, że to może być również dobry początek przygody z Ketchumem. „Rudy” polecam wrażliwcom, którzy jeszcze nie wiedzą, czego się spodziewać. Bo Ketchum jest naprawdę okrutny i odbiera niemal wszystko… Ale polecam 🙂
Dziękuję prześlicznie! 😀
Ketchum i wrażliwość.. hmmm ciekawie jak to wyjdzie.. jestem zaintrygowany… i bardzo ciekaw jestem co tam wykreował… 😀
Spodoba Ci się – tutaj jest smutniej, delikatniej, ale to świetny kawał ketchumowskiej powieści <3
przekopałem biblioteki internetowo i brak! Skandal! hehe ale na allegro znalazłem 😀
😀